تقيه و حكم آن از ديدگاه امام صادق (ع)

مشخصات كتاب

نويسنده : بهرام بهرامي

ناشر : بهرام بهرامي

مقدمه

تقيه، خودداري از اظهار عقيده و مذهب، و خود را هم مذهب ديگران نشان دادن براي حفظ جان است. و تقيه در گفتار و كردار و يا با سكوت از اظهار حق محقق مي شود و به طور كل تقيه در مورد اعمال آدمي است نه در اعتقاد و باور، چون عقيده امر قلبي است كه جز پروردگار متعال كسي از آن آگاهي نداشته و نمي يابد. امام صادق (عليه السلام) تقيه را جزء دين خويش و پدران معصومش قلمداد نمود، و پيروانش را ملزم به تقيه نموده و كساني را كه عمل به تقيه نمي نمودند جزء اصحاب و پيروان محسوب نمي نمود. و از مجموع 144 روايتي كه مرحوم شيخ حر عاملي در وسايل الشيعه جلد 11 در بحث امر بالمعروف و نهي عن المنكر ذكر نموده 83 روايت اختصاص به بيان آن حضرت دارد.

اهميت تقيه در بيان آن حضرت

الف: تقيه دين خداست و سوگند به خدا كه تقيه «من دين الله» است. ب: تقيه دين من و دين پدران من است و كسي كه تقيه نورزد دين ندارد ج: تقيه سپر مومن و حرز و پناهگاه اوست. د: تقيه جزء سنت حضرت ابراهيم خليل الرحمن است. ه_: كسي كه تقيه نورزد خير و ايمان ندارد. و: تقيه پناهگاه محكم و سدي بين مومن و دشمنانش مي باشد. ز: تارك تقيه مثل تارك نماز است.

فلسفه و حكمت تقيه در بيان آن حضرت

تقيه و تقوي از ريشه «وقي» مشتق شده كه به معني حفظ و صيانت و نگهداري است. با توجه به اين كه امام صادق عليه السلام معاصر با دو حكومت مرواني و عباسي بوده و 16 سال از دوران سي و چند سال امامت و 16 سال آخر عمر شريفشان را در حكومت نوپاي عباسيان سپري نموده، حكومتي كه باتوجه به نو پا بودن داراي مقبوليت عامه بوده و به قدري اقتدار داشته كه توانسته ابومسلم خراساني با آن همه قدرت و نفوذ كه به امين آل محمد شهرت يافته بود را به راحتي از بين برده بدون اين كه لطمه اي به حكومت وارد شود. و منصور دومين خليفه عباسي علاوه بر قتل ابومسلم به عموي خود عبدالله علي نيز رحم نكرده و بعد از نه سال حبس او را به قتل رسانده است و تعداد زيادي از نسل ابوطالب كه از نوادگان امام حسن مجتبي (عليه السلام) بودند مثل عبدالله بن حسن و بسياري از خاندان وي را بعد از دستگيري كشته و يا در زندانها در حبس نگه داشته و بعد از دستگيري آن عده